ชีวิตแห่งการเพ่งพิศในกัมพูชา
ถ้าพูดถึงในประเทศมิสซังหนึ่ง พันธกิจส่วนใหญ่ เราจะคิดถึงการก่อตั้งพระศาสนจักรท้องถิ่น การก่อตั้งกลุ่มคริสตชน การประกาศข่าวดี แต่น้อยครั้งที่เราจะได้ยินว่า จะมีการตั้งอารามนักบวชขึ้น เพราะการมีชีวิตนักบวชท้องถิ่น นั่นหมายถึง มีการพัฒนาความเชื่อมากขึ้นและลึกซื้งมากขึ้น เพราะอัน ที่จริง การมีกลุ่มบุคคลที่สนใจชีวิตที่จะมีชีวิตแบบนักบวช ต้องการความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว และกล้าปฏิเสธค่านิยมต่างๆ ของโลก และไม่ใช่แค่ปฏิบัติตามพระวาจาเท่านั้น และต้องประกาศด้วยชีวิต นั่นคือ การถือศีลบนต่างๆ อย่างเป็นทางการด้วย{besps}documents/frdenarticle/acticle17{/besps}
คุณพ่อบรูโนกำลังแบ่งปันกระแสเรียกใหม่ให้กับเพื่อนพระสงฆ์ในเขตมิสซัง
ในกัมพูชา เรามีนักบวชมากมายที่มาทำงานที่นี่ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นงานมิชชั่น เป็นพันธกิจที่ติดมากับพระพรของแต่ละคณะฯ งานพื้นฐานมากๆก็คืองานติดต่อสัมพันธ์กับชาวบ้าน งานด้านสังคม กิจ เมตตา ซึ่งแตกต่างกันไปตามสภาพพื้นฐานของสังคมในพื้นที่นั้นๆ แต่การใช้ชีวิตอีกแบบหนึ่ง ซึ่งเป็นเหมือนกับวิญญาณและแรงผลักดัน อยู่ในงานประกาศพระวรสารของพระศาสนจักรท้องถิ่นนั้นๆ ก็คือ “ชีวิตแห่งการเพ่งพิศ” (Contemplative Life) เป็นชีวิตที่ใช้ชีวิตชิดสนิทกับพระเจ้ามากขึ้น ในที่ธรรมดาสามัญที่สุดคือ “ชีวิตในอาราม” เป็นชีวิตที่อุทิศตนเพื่องานแพร่ธรรม ตามแบบชีวิตของการภาวนา
ทีมงานอภิบาลในเขตวัดพนมเปญทางเหนือ พ่อบรูโนอยุ่ทางซ้ายมือสุด
ปัจจุบันนี้ในประเทศกัมพูชา มีอารามนักบวชที่ใช้ชีวิตแบบเพ่งพิศภาวนานี้ มีอยู่เพียงแห่งเดียว ทั้งประเทศคือ “อารามคาร์แมล” แห่งพนมเปญ เป็นอารามนักหญิงคณะเดียวที่เข้ามาตามคำเชิญของพระ สังฆราชของพนมเปญ เมื่อประมาณ ปี 2000 โดยเป็นกลุ่มบ้านนักบวชที่อยู่ภายใต้บ้านคณะในแขวง เกาหลี ที่จริงคุณพ่อบรูโน (MEP) ซึ่งเป็นอุปสังฆราชในเวลานั้น ได้เคยมาติดต่ออารามคาร์แมลจันทบุรี ในแขวงไทย แต่ยังมีพร้อมในเวลานั้น จึงเบนเข็มไปที่เกาหลี และได้รับการตอบรับอย่างเป็นทางการ
ภายในเขตรั้งอารามหน้าวัดน้อย
สมาชิกชุดแรก 7 ท่าน พร้อมกับโปสตูรันต์สองคน ได้เดินทางมาใช้ชีวิตร่วมกัน ในกัมพูชา โดยครั้งแรก ได้เช่าบ้านอยู่ทั้งหลัง อยู่ด้วยกัน โดยอาศัยตารางเวลาตามพระวินัยของคณะ แต่ก็ต้องปรับ ไปบ้าง เช่นเรื่องเขตพรต เพราะเป็นบ้านพัก ไม่ใช่ลักษณะอาราม ในระหว่างนั้นเอง ทางอารามได้ระดมทุนจากเกาหลีและได้สร้างอารามขึ้นจริง อยู่ที่ทางทิศตะวันตก ของชานกรุงพนมเปญ โดยได้รับการเสกเมื่อปี 2010 ที่ผ่านมา โดยมีพระสงฆ์ไปถวายมิสซาให้ทุกวัน ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องท้าทายไม่น้อยสำหรับบรรดามาเซอร์ เพราะต้องเรียนภาษาเขมร ปัจจุบันนี้มาเซอร์สวดทำวัตรประจำวัน เป็นภาษาเขมร เว้นแต่บางบทใช้ภาษาเกาหลี แต่อย่างไรก็ตาม ทุกคนได้เรียนภาษาเขมรกันทุกคน
ภายในวัดน้อยและเขตพรตของบรรดามาเซอร์ในอารามคาร์แมล พนมเปญ
ในปีนี้ 2014 ความเคลื่อนไหวใหม่ที่กำลังเกิดขึ้นคือ คุณพ่อบรูโน พระสงฆ์จากคณะมิสซังต่างประเทศ กรุงปารีส อดีตอุปสังฆราชและอธิการบ้านเณรใหญ่ ปัจจุบันท่านเป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่วัดศูนย์ กลางของมิสซังพนมเปญ คือ วัดนักบุญยอแซฟ ท่านได้ตัดสินใจตอบรับกระแสเรียกใหม่ของพระเป็นเจ้า หลังจากพิจารณา รำพึงไตร่ตรองและปรึกษาผู้ใหญ่ ที่เกี่ยวข้องหมดแล้ว ท่านได้ค้นพบกระแสเรียกใหม่ คือ การเป็นฤษีคาทอลิก นั่นคือ “เป็นนักบวชแบบเพ่งพิศ” คุณพ่อบรูโน เริ่มมีความสนใจเมื่อตอนพาเณร ใหญ่กัมพูชา ไปเยี่ยมอารามเบเนดิกตินที่ฝรั่งเศสเมื่อสี่ห้าปีก่อน และได้เปิดเผยกระแสเรียกใหม่นี้ เมื่อกลางเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมาตอนมีการประชุมพระสงฆ์ทั่วเขตมิสซัง ท่านได้ไตร่ตรองและเริ่มติดต่อหาสมาชิก เพื่อรวมตัวกันเป็นคณะนักบวช โดยท่านได้เลือกจิตตารมย์ของนักบุญเบเนดิกต์และปรารถนาจะก่อตั้งอารามของคณะเบเนดิกตินที่กัมพูชานี้
วัดอารามคาร์แมลพนมเปญ
การตัดสินใจของท่าน สร้างความแปลกใจอย่างมาก สำหรับทุกคน เพราะเป็นเรื่องใหม่ ที่จะมี อารามฤษีชายในประเทศมัสซังแบบนี้ ซึ่งแน่นอนว่า การจะมีนักบวชท้องถิ่นได้ ต้องใช้เวลาอีก นานมากพอสมควร แต่คุณพ่อบรูโน ได้เริ่มแบ่งปันความคิดนี้กับหลายคน และเปิดเผยอย่างเป็นทางการ เพื่อ หากระแสเรียก โดยได้รับการอนุมัติจากพระสังฆราช
การเผยแผนการใหม่นี้ ทำให้วัดใหญ่ๆ อย่างพนมเปญ ต้องเตรียมคนเพื่อมาแทนซึ่งไม่ใช่เรื่อง ง่ายเลยที่จะหาใครมาแทนได้ เพราะตัวเลือกเรามีน้อย อีกทั้งพ่อบรูโนเอง ก็ตั้งเป้าแล้วว่าจะสละตำแหน่ง เจ้าอาวาสวัดที่อาจถือได้ว่ามีจำนวนคาทอลิกมากที่สุดในประเทศในกลางปีหน้านี้
แผนการก่อสร้างชีวิตเพ่งพิศนี้ ท่านได้เริ่มวางแผนไว้ว่า ต้องมีสมาชิกเริ่มแรกอย่างน้อย สามท่าน และจะต้องไปเรียนรู้จิตตารมณ์ของเบเนดิกต์ในยุโรประยะหนึ่งก่อน จากนั้น จึงกลับมาเพื่อ สร้างกลุ่มคณะในประเทศกัมพูชา กิจการของพระจิตเจ้าในครั้งนี้ สร้างอารมณ์ที่หลากหลายในพระ ศาสนจักรแห่งนี้แตกต่างกันไป แต่อย่างไรก็ตาม ทุกคนก็เคารพการทำงานของพระจิตเจ้าในตัวของ พ่อบรูโน และยินดีแบบเป็นกำลังใจอยู่ลึกๆ
ชีวิตเพ่งพิศมีประโยชน์อย่างไร? คำตอบคือ เพื่อเป็นเครื่องหมายของชีวิตในอาณาจักรสวรรค์ ในแผ่นดินนี้ คือเป็นแบบอย่างสำหรับคริสตชนที่แสดงถึงชีวิตที่อยู่ใกล้ชิดพระเป็นเจ้าที่มองเห็นได้ใน โลกนี้ ประการที่สองคือ เป็นกำลังฝ่ายจิตวิญญาณให้กับพระศาสนจักรท้องถิ่น เพื่อการประกาศ พระวรสาร คำภาวนาของบรรดานักบวชในอาราม เป็นสิ่งสำคัญมาก และอย่างที่สามคือ เสริมสร้างงานอภิบาลฝ่ายชีวิตจิต ชีวิตภายใน เพราะพวกเขาได้รับใช้พระศาสนจักรทั้งมวล โดยผ่านทางการให้คำ แนะนำฝ่ายวิญญาณแก่ทุคนที่เข้ามาหาพระเจ้าผ่านทางสมาชิกนักบวชเหล่านี้
วันถวายตัวตลอดชีวิตของมาร์เซอร์ที่นี่
มีปิตาจารย์ได้เคยกล่าวไว้ว่า “ให้การกระทำของเราเทศน์ มากกว่าใช้วาจาที่สวยหรูเทศน์ เท่านั้น” การเป็นพยานด้วยชีวิตเป็นพันธกิจของเราคาทอลิกทุกคน และการมีชีวิตแบบเพ่งพิศ คือพระพรที่ยิ่งใหญ่ประการหนึ่ง ซึ่งเปรียบเหมือนของขวัญจากพระเจ้า สำหรับพระศาสนจักร ท้องถิ่นนั้น ให้เราร่วมกันเป็นหนึ่งกับพระศาสนจักร ด้วยคำภาวนาและการสนับสนุนอารามต่างๆ ที่อยู่ ในเขตมิสซังของเรา และโดยเฉพาะในประเทศมิสซังที่ยากจนอื่นๆด้วย
